ز دلبر بوسه ای تاوان گرفتم

به آسانی مرا تاوان نمی داد

نشستم در دل مشکل پسندان

سگی گر در سر راهم کمین کرد

به دیوار دلم گر نقش کین بود

بدی را نیکویی دادم مکافات

خریدارم شدند ارباب معنی

نکردم رغبت کالای گیتی

نبردم حسرت بالا نشینی

حسد را ره ندادم در دل خوابش

دربغا مدتی کاندر سیاست

نمودم خیره صرف میل مخلوق

دو ده سال اندرین تاریک دوزخ

به امید نجات ملک ، خود را

برای قوت گرگان گرسنه

عصایی اژدهاوش در دو انگشت

به جادویی سر ضیغم خلیدم

اگر داد کسی دادم به پیدا

به پیدا و به پنهان زان جماعت

فقیران خصم صاحبدولتانند

سیاست پیشه دولتمند گردد

نشستم با امیران و فقیران

چو سنخیت نبود اندر میانه

ز استقلال و آزادی و قانون

شدم سرگرم مشتی اعتبارات

شدم غافل ز تقدیر الهی

ز غفلت عصر محنت زای خود را

چه محنت ها که در تبعید دیدم

ندانستم که محکوم زوالیم

ره رنج خود و آسایش خلق

پیاپی شسته دست از جان شیرین

ز سال بیست تا نزدیکی شصت

ندیدم قدردانی هیچ از این قوم

نکردم خدمت بیگانه زآن رو

به گرد تیه ناکامی چهل سال

دوای تلخکامی بی نیازیست

به خالق رو کنم اکنون که امید

پس از یزدان پناهم جز رضا نیست

مگر بپذیردم شاه خراسان

گرم روزی به خدمت بازخواند

کند آزادم از شر سیاست

توانم دید خود یارب که روزی