نهادم ز بهر عیادت قدم

خداوند انعام و احسان « وثوق »

به نزد خدای جهان رستگار

مسالک ز تدبیر او مفتتح

زبان بنانش به جبر حساب

ولی نوک کلکش به وقت عتاب

بساط صدارت ازو جسته کیف

دلم رنجه شد چون بدیدم که هست

شفا از خدا جسته و خواستم

الم از تنش پاک یزدان زدود

نگه کن که آن خواجه با من چه کرد

فزون داشت بر ما حقوق قدیم

عجب ترکه شعری به مدحم سرود

درم داد بسیار و از مکرمت

بزرگا! وثوقا!که تنها همو

کند با بزرگی ثنایم به شعر

خودش مدح فرماید و هم خودش

صله وافر و بحر شعرش رمل

چو این وافر و این رمل کی شنید

زنم زان مضامین شیرین او

منم آنکه با آش شلغم همی

منم آنکه مکروب ها می کنند

خداوندگارا در ایران تویی

زهی دولتی کش تو باشی وثوق

خوش آن زائری کش توگویی تعال

تو بودی که نه سال ازین پیش کند

تو بودی که از رهزنان بستدی

تو بودی که برهاندی این خلق را

تو از صدمت جنگ بین الملل

تو این مملکت را دو سال تمام

اگر یاد آرد شه پهلوی

بغیرتو کس را به کس نشمرد

الا تا بود پهن برگ کدو

کند تا سرم جات ، دفع سموم

هواخواه تو خوش زید لیک دیر

بمانی تو در این جهان و شوند

چو لقمان ادهم نباشد کسی