سادهٔ زیبا بخواه و بادهٔ در غم

قبلهٔ زردشت زن به خیمهٔ رستم

گاه ره زیر ساز و گاه ره بم

بوسه مؤخر خوش است و باده مقدم

روزی روشن نهفته در شب مظلم

ورنه چرا شد چنین شکسته و درهم

پشت جهانی است زیر بار غمت خم

خوش به مثل گفته اند یک دل و صد غم

ملک پریشان و کار ملک مقصم

بود چو باغ ارم شکفته و خرم

شوکت طهمورث و شهنشهی جم

رای منوچهر و کینه توزی نیرم

فره کیخسرو شجاعت رستم

بد همه را ملکت زمانه مسلم

بودند از کردگار گیتی ملهم

جمله به نیروی پیل و حمله ضیغم

نصرت و اقبال بسته داشت به پرچم

شد رخش اکنون به داغ فتنه موسم

یکسو در خون طپید اتابک اعظم

شیخ ، مکلا شدست و میر، معمم

گشته به خونریزی ملوک مصمم

چون گه انبوه حاج ، چشمهٔ زمزم

کشته کنون خیل ابلهان را مخیم

هر یک را بر زبان کلامی مبهم

قومی در وی نشسته بسته ره فم

تازه چه ره پر کنند مشرب و مطعم

گرش بخوانی شوی دچار جهنم

یکسو ان لایجوز و یکسو ان لم

زانکه نیارم کشید از این سخنان دم

نیکی مشک آشکار گردد در شم

گلشن دولت ز عدل گردد خرم

صدق پسند است و راستی است مسلم