امروز شد فروزان از مطلع جلال

کز چشم خلق داشت نهان چندگه جمال

واینک طلوع کرد دگر ره به فر و فال

تابنده بود خواهد زبن پس هزار سال

فر ملک تعالی گفتش الاتعال

هجران چو اسپری شد آید گه وصال

فرسوده گشت ملک و دگرگونه گشت حال

خاتم اسیر پنجه دیو سیه مآل

افسانه گشت دانش و بی مایه شد کمال

دربوزه پیشگان را فرخنده گشت فال

بر روزگار ملک ببخشود ذوالجلال

خاتم برون کشد زکف دیو بدسگال

خورشید خسروی را شد نوبت زوال

ملک زمانه یافت بدین خسرو انتقال

مر خواجه را رسید ز شاه جهان مثال

وی بی تو جان خلق به سرپنجهٔ نکال

شاه جهان به روضه فردوس ارتحال

ورنه پذیره گردد این ملک را وبال

چاره ندید امر ملک را جز امتثال

با لطف کردگاری و با فر لایزال

بگشوده روی رامش و بسته در ملال

وی مسند صدارت ، شو بر جهان ببال

وی ملک دیده محنت ، خندان شو و منال

صدر فلک مقام و عید ملک خصال

دستور بی نظیر و خداوند بی همال

عزمش سپهر پویه وحزمش زمین مثال

وز او گرفته آینهٔ خسروی صقال

بأسش ز باز حادثه پرکنده پر و بال

با خشم او نتابد دنیای مردمال

کلکش ز پشت شیر نیستان کشد دوال

در هم گسست توسن اندیشه را عقال

وتن خواجه راست نام نکو به ز زر و مال

چندان که بر فرازش برنگذرد خیال

حزم تو را به پایه نپاید همی جبال

صدر وزارت از تو فرازد به چرخ بال

جود تو خصم مال و وجود تو خصم مال

گر دیدی آن دل هنری وان کف نوال

زان رو زنند آتش سوزنده در زگال

ای یافته ز فر تو ملک ملک کمال

زینت بسی فزود به رخ بر زخط و خال

گو خصم رو برآر همه روزه قیل و قال

اکنون چرا شده است زبانشان به کام لال

در جان دشمن تو بلا یافت اشتعال

ضرغام ازین سپس نکند حمله بر مرال

آنان که خواستند به کار تو اختلال

رخ تافتن ز خواهش یزدان بود محال

کز نعمت تو داشت بسی حشمت و جلال

و اینک به دولت تو برآورده شاخ و بال

با بهترین معانی و با بهترین مقال

ور زانکه سحر کردم سحری بود حلال

بادا مطیع بخت جوان تو چرخ زال

از خلق ، دل به طرهٔ خمیده تر ز دال

پهلوی بدسگال تو پر هندوی نصال

وز لعبتان سرای توی چون مرتع غزال