افتاده ایم سخت به دام بلای گل

گِل مشگلی شده است به هرمعبر وطریق

هرگه که ابر خیمه زند در فضای شهر

گل دل نمی کند ز خراسان و اهل او

گر صدهزارکفش بدرد به پای خلق

با خضر اگر روند به ظلمات کوچه خلق

اول قدم که بوسه زندگل به پای ما

گل ها ثقیل ودرهم وکوچه خراب وتنگ

گل هرچه را به پنجه درآورد ول نکرد

ازگل ز بس که خاطر و دل ها فسرده است

بر روزگار خویش کنم گریه بامداد

ازپشت تا به شانه و از پیش تا به ریش

امروز در قلمرو طوس از بلند و پست

آید اگر جهاز زره پوش ز انگلند

گر لای و گل تمام نگردد از این بلد

شرم آیدم زگفتن بسیار ورنه باز