پر کرد ز سیماب روان دشت و چمن را

گفتی که برفتند به جاروب ، لزن را

پوشید ز نظارگی آن وجه حسن را

افکند به سر مقنعهٔ برد یمن را

وآمد مه و پوشید به کافور کفن را

کافور شنیدی که کند زنده بدن را

نظاره کنان جلوه گه سرو و سمن را

پوشید سراپای در و دشت و دمن را

از زیر به بالا کند آهیخته تن را

بلعید لزن را و فروبست دهن را

بردند در این تیرگی از یاد سخن را

کس درنگرد تابش سیمینه لگن را

یکباره زدند آتش ، صد تل جگن را

یا برد سفه آبروی دانش و فن را

وین حال فرا یاد من آورد وطن را

تاریکی و بدروزی ایران کهن را

*

چون خلد برین کرد زمین را و زمن را

گلرنگ ز خون پسران دشت پشن را

کورش ، کر و وخش و ترک و مرو و تجن را

فینیقی و قرطاجنه و مصر و عدن را

برکند ز بن ریشهٔ آشوب و فتن را

پیوست به لیبی و به پنجاب ، ختن را

یک قرن کشیدیم بلایا و محن را

از باغ وطن کرد برون زاغ و زغن را

بگرفت تسیفون ، صفت بیت حزن را

بیدار نمودند فرو خفته فتن را

سد گشت و دلیرانه نگه داشت وطن را

کردند ز تن سنگر و از سینه مجن را

چون یاد کنم رزم کراسوس و سورن را

بنهاد نجاشی ز کف اقلیم یمن را

افکند به زانوی ادب والرین را

افکند ز پا ساوه و آن جیش کشن را

اسلام برون کرد وثن را و شمن را

در دیدهٔ رومی به شب تیره وسن را

بشکافت ، چو شمشیر سحر عقد پرن را

پیشاور و دهلی و لهاوور و دکن را

وز بیم بلرزاند بدخشان و پکن را

دادیم ز کف تربیت سر و علن را

درمان نتوان کرد به کافور، عنن را

از چهرهٔ این پیر برد چین و شکن را

در وادی اصلاح ، ره تازه شدن را

بگرفته لجن تا گلو و زیر ذقن را

بزداید از این چشمه ، گل و لای و لجن را

آرد سوی چنبر سر گم گشته رسن را

یک مرتبه ، شمشیرزن و دایره زن را

نحوی به عمل نیک شناسد لم و لن را

در بیع و شری جمله قوانین و سنن را

لقمه به مثل گم نکند راه دهن را

آن فرقه که آزرم ندارد تو و من را

سعفص نتوان خواند، نخوانده کلمن را

سر باید کآسوده نگه دارد تن را

از مرگ صیانت نتوان کرد بدن را

افریشتگان قهر کنند اهریمن را

جز بر سر آهن نتوان برد ترن را

مام از لب کودک نکند منع لبن را

داند شمن آراستن روی وثن را

کامید بدیشان بود ایران کهن را