روان شد لشگر آبان به طرف جوببار اندر

نهان شد دامن البرز در میغ و بخار اندر

چو بر بستان کفن پوشید برف تندبار اندر

درختان لرز لرزان در میان جویبار اندر

خزانی برگ، هرسو توده چون زر عیار اندر

بتابد خور ز بالا بر زمین زرد و نزار اندر

بهر جویی یکی آیینه بنهاده به کار اندر

شود باد خنک هر شب به بستان گرم کار اندر

فسرده غنچه ها گشته نگون بر شاخسار اندر

در آن وادی که خوید آمد به زانوی سوار اندر

به هرجا لشگر زاغان فرود آرند بار اندر

به باغ آیند زاغان شام گاهان صد هزار اندر

فرود آیند ناگاهان به بالای چنار اندر

سر هر شاخ پنداری بیندوده بقار اندر

چمد رنگ از کمرگاهان به شیب رودبار اندر

پلنگ از قله زی دامن شود بهر شکار اندر

به برف افتد نشان پای گرگان بی شمار اندر

بوادی ها درون خرگوشکان جسته قرار اندر

نهاده برکتف دو گوش و خفته زیر خار اندر

به سویش ره برد تازی چو عاشق سوی یار اندر

بدا بیچاره مسکینی به بدخواهان دچار اندر

*

بدین معنی یکی بنگر به احوال دیار اندر

تو گویی مرگ بگشاده به ایرانشهر، بار اندر

به دلشان هیچ ناجسته وفا و مهر بار اندر

دربغا کشور ایران بدین احوال زار اندر

چه شد رستم که هرساعت به دشت کارزار اندر

برگودرز یل هفتاد پور نامدار اندر

ببین زی داریوش آن خسرو با اقتدار اندر

به بیم است از دروغی ، چون به شهری گرگ هار اندر

کنون گر بیند ایران را بدین ایام تار اندر

بدین کشور نه بینی جز گروهی نابکار اندر

امید راستگویی نیست یاری را بیار اندر

شده گویی به ایرانشهر با عز و فخار اندر

ز بی برگی درافتاده به حال احتضار اندر

به ختم احتضار او نشسته به انتظار اندر