گوهرش از آب و آتش جسته فر

گاه چون مریخ و گاهی چون قمر

گه سیه ، گه سرخ ، گه رنگ دگر

اندر او جان ها و خود ناجانور

راه جوینده بمانند بشر

همچو مردم صاحب مغزست و سر

در قفای خویش نگذارد اثر

مهره های پشتش آید در شمر

وان دو یکسانست او را در نظر

پای ها، وز نسر طایر بال و پر

صد جهان بین است او را بیشتر

این شگفتی بین که باشد کور و گر

گنگ غرنده است و لنگ راه بر

شاد ازو جان ستور و گاو و خر

لیک از او هرگز نمی بارد مطر

جوشن از چوبست و از آهن سپر

می کند خفتانی از دیبا به بر

سینه مالان ، پیچد اندر بوم و بر

اژدری مردم خور و هامون سپر

زادمی و اشتر و اسب و ستر

مردم و حیوان نمی بیند ضرر

جان شیرینشان شود از تن بدر

گه شود ز او ملکتی زیر و زبر

گه نذیر غارتست و شور و شر

ور کمش باشد خورش زاید خطر

واندر آن گنجینه ها گردد هدر

پادشاهان را بود از وی حذر

ور ز کار افتد شود بس جان شکر

آوخ از این پیل زور دد سیر

جانب وی دست بی افسون مبر

باز ناپیداست پای او ز سر

این هیون بدلگام خاره در

قی کند این اژدهای گنج خور

سیل اشگ و دود آه رنجبر

کیسه ها را پر کند از سیم و زر

یا که گردد خرج سدّ شوشتر

خیر ملت باشد و نفع بشر

بخشی از آن خرج تسطیح ممر

پاره ای زان بخش بر اهل هنر

بهره ای خرج سپاه نامور

تا ربودندیش خلق از رهگذر

آنچه گرد آمد به صد خون جگر