هر پنج بزاده از یکی مادر

چارم پروانه مهرداد آخر

نه چون دو پسر که مرد و یک دختر

بالنده و خوب روی و خوش مخبر

شاداب چو شاخ های سیسنبر

وز هوش بود نشاطش افزون تر

کوهست به خیل کودکان رهبر

آنان همه کهترند و او مهتر

کدبانوی منزلست و نیک اختر

از مطبخ و از اطاق و از دفتر

چیزی که به خانه آید از هر در

هم مالک منزلست و هم سرور

خرج خود و خانواده و شوهر

خود شیر به کودکان دهد یکسر

مانند یکی پزشک دانشور

بنشسته و درسشان کند از بر

یک دم نهلد به بازی دیگر

و آموزد آنچه باشد اندر خور

مانند یک امیر در کشور

جز بهر لقای مادر و خواهر

ستوار نداشته است بر نوکر

وز هر دوبود نفورتا محشر

مانندهٔ سرو رسته درکشمر

بر نوکر و برکنیز و خالیگر

چون فرمانده به عرصهٔ لشکر

درکار بود چو مرد جادوگر

با سه بچه و کنیزک و چاکر

برداشت سه دست رخت و جست از در

انگشت گزید و کرد نفرین سر

زین دزد نبردمی چنین کیفر

از شهر، در آن هوای جان پرور

مرکوب کم وگران و بس منکر

کامیدکه خوش گذشت بر همسر

افزون ز حساب صرفه ، سیم و زر

بایدکه نظر بدوزد از منظر

بینمش به آزمودن از هر در

بودند دو پاکزاد هم بستر

ماندند به دامن مهین مادر

گشتست به کودکان حضانت گر

دوشیزه به خانه بهار اندر

و آموزاند به مادر دیگر

سازند ز موم گونه گون پیکر

گه کژدم و مار و ناوک و خنجر

گه اهرمنی قبیح و هول آور

آسایش خلد و نقمت آذر

هستند دو مام خوب و بدگوهر

بر این دو حواله داد پیغمبر

دزوخ چه بود؟ زنی خیانت گر

روی زن نابکار در معجر

جفتی که بود مطاوع شوهر

آب رخ اوست چشمه کوثر

هریک ز یکی دگر گرامی تر

ویل لک اگر بود چو آن دیگر

ور نیست نکو برون کنش از در

ماندند به زیر نیلگون چادر

یک نیمه خراب مسلک نوبر

یک بهره اسیر فسق جان اوبر

قومی سه تفنگدارشان رهبر

وان داده به خورد جفت ، مغزخر

وین فتنهٔ برق عینک دلبر

تا رخت کرب دوشین کند در بر

کرمک ربزد به غمزه در معبر

فریاد کشیده و زده بر سر

تا وسنی را براند از محضر

صدقست و وفا دو پاسبان در

صد نکته بود بدین سخن مضمر