ای خامه دوتا شو و به خط مگذر

ای فکر، دگر به هیچ ره مگرای

ای گوش ، دگر حدیث کس مشنو

ای دست ، عنان مکرمت درکش

ای توسن عاطفت سبک تر چم

ای روح غنی ، بسوز و عاجز شو

ای علم ، از آنچه کاشتی بدرو

ای حس فره ، فسرده شو در پی

ای نفس بزرگ، خرد شو در تن

ای بخت بلند، پست شو ایدون

ای نیروی مردمی بِبَر خواری

ای گرسنه جان بده به پیش نان

ای آرزوی دراز بهروزی

ای غصهٔ زاد و بوم ، بیرون شو

هان شمع بده که تیره شد مشرق

ای خلق ، فقیر شو ز سر تا بن

ای ملک ، درود گوی آن را که

ای امن برو که شد ز بد روزی

کاهندهٔ مردی ، ای عجوز ری

ای غازه کشیده سرخ بر گونه

ره ده به مخنثان بی معنی

هر شب به کنارناکسی بغنو

تا مایه سفله گی نگردد کم

ای مرد، حدیث آتشین بس کن

صد بار بگفتمت کزین مردم

زان پیش که روزگار برگردد

نشنیدی و نوحه بر وطن کردی

تو خون خوردی و دیگران نعمت

وامروز درین پلید بیغوله

رو به بازی نگر که افکندند

هرچند به سیرت جوانمردی

پس چیست که سمج من چوکام شیر

برسقفش روزنی چو چشم گرک

بر خاک فکنده بر یکی زبلو

افکنده به صدر بالشی چرکین

خود سنگ سیاه گور بدگفتی

تلقین ودعای من در آن شب بود

چون کودک شیرخواره ازگیتی

با فسحت ملک جم ز طماعی

وانگه به مجاعه کرد الفغده

تا گشت بهای جمله یک برده

شد دربار محمد غازی

انبار ذغال و مخزن هیمه

نه رگ در تن ، نه شرمش اندر چشم

نه ذوق شکار و پویه مرکب

نه حشمت بار و دیدن مردم

ذکریش نه جزگرفتن رشوت

آکنده و سرد پیکری چونان

گه خورده فریب مردم عامی

در معنی انتخاب و آزادی

اندیشهٔ ملک را نه خودکرده

درکشور خود فسادها کرده

تا چندگهی بدین نمط گنجی

اندیشهٔ رفتن فرنگش بیش

افساد کن ای خدایگان در ملک

هرجا بزنی شو و مکن ابقا

بستان زر ازین و آن و ده رخصت

هشدارکه در پسین بد روزی

دربر رخ آرزوت نگشاید

نه زور رضات می کند یاری

گیرند و زرت به سخره بستانند

وانگه به کلاتت اندر اندازند