همتی یاران که بگذشته است آب از سر مرا

هر زمان پنهان کند در زیر خاکستر مرا

گر نهد یاجوج پیش سد اسکندر مرا

چون گیاه خشک برکندی ز جا صرصر مرا

وندر افکندی درون خانهٔ دلبر مرا

کس نخواهد دید از بس لاغری ، دیگر مرا

مشکل ار پیدا کنی با این تن لاغر مرا

می کنند از روی و از مویت حکایت مر مرا

چون گیا پیچیده بر نسرین و سیسنبر مرا

حیله سازد تا درافتد کار با داور مرا

جنگ با داور فتد زین گنج بادآور مرا

اندرین بیغوله جان می آمدی بر سر مرا

تا مگر بیرون کند سلطان ازین کشور مرا

می دهند از قدردانی جا به روی سر مرا

صیت فضلم کیسه پرسازد ز سیم و زر مرا

دوستاران ادب بر سر نهند افسار مرا

هست نزد ازبک و تاجیک جاه و فر مرا

بر لب جیحون و آمو یه است آبشخور مرا

کز وفا مانند جان گیرند اندر بر مرا

چون سخن ، گیرند دانایان ز یکدیگر مرا

وز فنون مختلف باشد بسی زیور مرا

ور به خنجر حاسد دون بر درد حنجر مرا

خوار دارد لاجرم این دهر خرپرور مرا

کارفرمایان دانشمند، چون گوهر مرا

آسمان زد بر زمین چون سکهٔ ابتر مرا

گیتی کج رو به زندان می دهد کیفر مرا

قیمتم بشکست و کرد از خاک ره کمتر مرا

کو به نظم و نثر بتواند شدن همسر مرا

عضو زاید می شمارند اندرین کشور مرا

کاین چنین دارند در زندان به غم همبر مرا

کاش در یکدم شدی پیراهن از خون ترمرا

هرسر مویی همی بر تن زند نشتر مرا

تیر بارند از دو سو بر این تن لاغر مرا

بود باید با ددان همصحبت و همسر مرا

کاین بلا از این سه تن شد چیره بر پیکر مرا

کودکان اشک درگیرند گرد اندر مرا

پیچد و او بارد اندر کام ، چون اژدر مرا

با تهی دستی و بی برگی کند مضطر مرا

ورنه بودی کنج ها آکنده از گوهر مرا

تا بسازد توشهٔ یک روزه خالی گر مرا

اختر کجرو نرنجاند دمادم گر مرا