مرا داد گل پیشرس خبر

مرا گفت گذر کن سوی شمال

چو فارغ شوم از کار نیمروز

به لشکرگه اسفندیار نیو

ز من بخش بهر بوم و بر نوبد

بگو تا نهلد آفتاب هیچ

همان باد بروبد به کوه و دشت

همان ابر فشاند به راه ما

بگو نرگس بیمار را که هان

که از عدل من ایمن توان غنود

هم از راه به راهی توان گذشت

کنون همره خرم بهار، من

فراز آیم و سازم به باغ ، بزم

بگو بلبل خاموش را که خیز

کزین پس به دو سه هفته سرخ گل

بسان رخ زوار شاه طوس

مه برج رسالت که صیت اوست

اگر دنیویئی سوی او گرای

که بر خوان عمیم ولایتش