شاد شد دوش ز دیدار من آن ترک پسر

من کمان کردم کز روزه تبه گردد و زار

شکر یزدان را کان ماه نیازرده بسی

تاخت دوشینه سوی کوی پی دیدن ماه

چون مرا دید بخندید و بیامد بر من

گفتمش جانا زبن ییش به یک ماه فزون

خود چه بود اینکه دراین ماه تورا ییش آمد

دو لب لعل تو پژمرده و افسرده چراست

دورخان داری چون دو رخ من زرد و نژند

من دل خویش به تو دادم و مهرم به تو بود

بودی ای کاش دلی تاکه به جای دل تو

مر مرا خستگی چشم توکوبد به درست

گفت خیز اکنون تا هر دو به میخانه شویم

گفتمش می نه به میخانه توان خورد کنون

اندرین شهر کسی می به ملا نتوان خورد