بگریست ابر تیره به دشت اندر

خورشید زرد، چون کله دارا

بر فرق یاسمین کله خاقان

قمری به کام کرده یکی بربط

نسرین به سر ببسته ز نو دستار

نوروز فر خجسته فراز آمد

آن یک طراز مجلس وکاخ بزم

آن بزم را طرازد چون کشمیر

هر بامداد باد برآید نرم

خوی کرده گل ، زشرم همی خندد

بر خاربن بخندد سیصدگل

مانند کودکان که فرو خندند

قارون هرآنچه کرد نهان در خاک

زمرد همی برآید از هامون

پاسی ز شب چو درگذرد گردد

غران همی برآید ابر ازکوه

برف از ستیغ کوه فرو غلطد

هرگه درخشی ازکه بدرخشد

گوئی به روز رزم همی نالد

حیدر امیر بدر و شه صفین