شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید

روز از برون خیمه در استاد و جابجای

گفتی کسی به روی یکی ژرف آبگیر

یارب کجاست آنکه چو شب در چکد به جام

چون پر کنی بلور و بداری به پیش چشم

همبوی بید مشگست اما نه بیدمشگ

آن می که ناچشیده هنوز، از میان جام

گر پر وی نبستی زنجیرهٔ حباب

زو هر جبان دلیر و بدو هر سقیم به

بر نودمیده خوید بخوردم یکی شراب

از شیشه تافت پرتو می ساعتی به مرز

گویم یکی حدیث به وصف شب و شراب

دوشینه خفته بودم در باغ نیم شب

کردم نگاه و دیدم خیل ستارگان

رفتم سوی کریچه که قفل خمار را

در شیشهٔ نبید فروغی نیافتم

از خانه تافتم سوی دکان میفروش

رفتم درست تا به سرکوی گبرکان

نزدیک دکه رفتم ناگه فروغ صبح

در کوفتم به ستی و آواز دادمش

بگشود لرز لرزان در وز نهیب من

گفت ار به حسبت آمده ای اندر آی ، لیک

گفتم که باده خوارم ، نی مرد حسبتم

صبحست می بیار که مغز از فروغ می

دهقان از این حدیث به من بردرید چشم

گفتا که خواب من ببریدی به نیم شب

گفتم مساز عشوه که اینک فروغ روز

گفت این نه نور روز است این زان قنینه هاست

گفت این و خشمناک یکی پردهٔ ستبر

صبحی تمام بود و چو آن پرده برفتاد

وانگه به جام ریخت از آن زرد مشکبوی

گر زور می نبود کس از خواب نیم شب

گر قوت شراب بدید و حیلتش

باشد بهار بندهٔ آن شاعری که گفت

من این قصیده گفتم تا ارمغان برم

دانا عزیز شد که چنو حامیئی گرفت

بس شاه و شاهزاده کِم از روی احترام

بس میر و بس وزیر کِم از طبع چاپلوس

هرگز نشد ز داهیهٔ دهر تلخ کام

ای خواجهٔ کریم ! برآمد زمانه ای

دژخیم دهر دیدهٔ آمال من به عنف

در باغ دهر تازه گلی بودم ای دریغ

هر نوگلی که از سر کلکم شکفته گشت

نام نکو فروخت کسی کاو مرا فروخت

پستان مام و سفرهٔ بابست اصل مرد

بذر هنر به مرز امل کشتم ای دریغ

چون روزگار سفله ندانست قدر من

شد بی تو یاوه دست وزارت که درخور است

نشکفت اگر زمانهٔ جانی ترا نخواست

دیریست کاین زمانهٔ بدخوی سفله طبع

اصل تناسب است یکی اصل استوار

آزادمردی و خرد و پاکی نیت

چندی ز روی حیف درخشنده گوهری

منت خدای راکه به فرجام رسته گشت

دامان ما اگرچه شد آلودهٔ نیاز

بر آن کتاب ها که بماند از تو یادگار

غرمی رمنده بود مرا طبع و این شگفت

زین دست شعر گفت نیارند شاعران