نوروز و اورمزد و مه فرودین رسید

سال هزار و سیصد و هشت از میان برفت

سالی دگر ز عمر من و تو به باد شد

بگذشت بر توانگر و درویش هرچه بود

ظالم نبرد سود، که یک سال ظلم کرد

لوحی است در زمانه که در وی فرشته ای

این لوح در درون دل مرد پارساست

جام جم است صفحهٔ تاریخ روزگا ر

آنجا خط مُزوّر ناید همی به کار

خوب و بد آنچه هست ، نویسند اندرو

تقویم کهنه ایست جهنده جهان که هست

هرچند کهنه است ، به هر سال نو شود

هست اندر آن حدیث برهما و زردهشت

گوید حدیث قارون و افسانهٔ مسیح

عیسی چه بد؟ مروت و قانون چه بود؟ حرص

کشت ارشمید را سپه مرسلوس لیک

چون عاقبت برفت بباید ازین سرای

دردا گر از نهیب تو آهی ز سینه خاست

بستر گر از توگردی بر خاطری نشست

چین جبین خادم و دربان عقوبتیست

کی شد زمانه خامش ، اگر دعویئی نکرد

محنت فرارسد چو ز حد بگذرد غرور

یادآر از آن بلای زمستان که دست ابر

دژخیم وار بر زبر نطع او به خشم

واینک نگاه کن که ز اعجاز نامیه

آن لاله بر مثال یکی خیل نیزه دار

آزاده بود سوسن ، گردن کشید از آن

بنگر بدان بنفشه که گویی فتاده است

گویی که ارغوان را ز آسیب بید برگ

وآن سنبل کبو نگر کز میان کشت

چون پارهای ابر رده بسته بر هوا

یاس سپید هست، اگر نیست یاسمین

وین جلوه ها فرو گسلد چون خدنگ مهر

نه ضیمران بماند و آن مطرف کبود

آن گاه مرد رزبان لعل عنب گزد

هان ای پسر به پند پدر دل سپار کاو

ده گوش با نصیحت استاد، ورنه چرخ

هرکس به پند مشفق یک رنگ داد گوش

من خود به کودکی چو تو نشنیدم این حدیث

پند پدر شنیدم و گفتم ملامت است

وانگاه روزگار مرا در نشاند پیش

چل سال درس خواندم در نزد روزگار

چندی کتاب خواندم و چندی معاینه

بخشی ز پندهای پدر شد درست ، لیک

دیدم که پندهای پدر نقد عمر بود

این عمرها به تجربت ماکفاف نیست

خوش آن که در صباوت قدر پدر شناخت