داده ام دل تا مرا یک بوسه آن دلبر دهد

چون مرا نبود دلی دیگر، دهم جان تا مگر

در بهای بوسه بدهم سیم اشک و زر چهر

ز اشک چشم و زردی رخسار، او را سیم و زر

گرنه او گوهرفروش است از لب و دندان ، چرا

گر ندارد لعل او شیرینی شکر، چرا

ور ندارد طرهٔ او بوی مشک تر، چرا

مه گر آن آراسته منظر ببیند نیم شب

چشم اوبا خنجرمژگان بریزد خون خلق

گشت دلبر با دل من عاقبت نامهربان

روز و شب بر رغم من دربر، دهد جای رقیب

نه مرا از ساعد سیمین خود بالین کند

بوسه گرخواهم ازو نی رایگان بخشد به من

سال ها خمیده پشت نیلگون چرخ بلند

*

نیست با من همسر آن شاعر که بی کابین و عقد

شاعر فحل خراسانم که در دریای نظم

گر معزی دیده بود این شعر من کی گفته بود