پرتو معنی و لفظش ید بیضایی بود

مهر پرتو به من اجدادی و آبایی بود

آن محبت که ز من در دل بیضایی بود

متصل سلسلهٔ انس و شناسایی بود

دور دوران تبهکاری و خودرایی بود

کار هم چشمی این قوم تماشایی بود

که دلش پاک ز لوث منی و مایی بود

که چون من نیز وی از مردم دریایی بود

با غریبانش از آن شفقت و مولایی بود

که خداوند دلی واله و شیدایی بود

عندلیب آسا محکوم خوش آوایی بود

که ( مرنجی ) و گهی ( سوبی ) و گه ( نایی ) بود

چون تو فرزند خلف در شرف افزایی بود

بود ازبن شهر که مشهور به گویایی بود

چه توان کرد که در طوسم پیدایی بود

نسب صورت با جسم هیولایی بود

نغمه آمد ز نی اما هنر از نایی بود

با عم خوبش صبا دعوی همتایی بود

وین نسب آن روز اسباب خودآرایی بود

زان که شیرین خط او شهره به زیبایی بود

که وطن دستخوش دشمن یغمایی بود

زانکه با طبع غیور و سر سودایی بود

زانکه بی بهره از آلایش دنیایی بود

کاندر این مرحله اش بویهٔ عقبایی بود

صاحب کارگه مخمل و دارایی بود

کاظمش نام و به دل طالب دانایی بود

طوطیئی گشت که شهره به شکرخایی بود

آنکه شعرن به جهال شهره به شیوایی بود

وز شهش را تبه هم ز اول برنایی بود

مهد هوش و خرد و صنعت و بینایی بود

در فن خویشتنش فرط توانایی بود

لغت کشی ، کش معنی رعنایی بود

جای هایی که عبادتگه بودایی بود

معبد و جایگه جشن و دل آسایی بود

وین هم از نقش خوش و لون تماشایی بود

زانکه پرنقش گل و بوتهٔ مینایی بود

در فراق توام آرام و شکیبایی بود

کاین هنر وبژه این شهر به تنهایی بود

زری و مخمل او شاهد هرجایی بود

مردم کاشان پیوسته توّلایی بود

با نبی القاسان همدوشی و دربائی بود

صوت داودی و الحان نکیسایی بود

ورنه آن لهجهٔ بد، مایهٔ رسوایی بود

پیش شهری که پر از خوبی و زببایی بود

تا نگویند که قصدم هنرآرایی بود

گرچه افسرده دل از عزلت و تنهایی بود