دی دیدم آن نگار سهی قد را

در خوی گرفته عارض گلگون را

از جادوئی نهفته بلعل اندر

بگشوده بهر بستن کار من

در تاب زلف و ابروی او دیدم

گفتم ز دام زلف رهائی بخش

گفتا دلت رها کنم ارگوئی

سر خیل انبیا که صفات او

حق از ازل به مهر و ولای او

پیغمبران به مدرس فضل او

با بغض او فریشته گر باشد

ور زانکه با ولاش بود شیطان

قانون نهاد و شرع پدید آورد

قانون او گرفت همه گیتی

وانکس که سر ز طاعت او برتافت

ایزد از او به خلق نمود امروز

فر قدوم فرخ او بشکست