خوف و اندوهست قوت بندگان

هر کرا نبود بدل اندیشهٔ

از چه موجودی بیندیش ای پسر

کرد ایزد مر ترا از نیست هست

تا تو باشی بندهٔ معبود باش

مگذران در خواب و خور ایام را

خواب کم کن اول روز ای پسر

آخر روزت نکو نبود منام

اهل حکمت را نمی آید صواب

ای پسر هرگز مرو تنها سفر

دست را در رخ زدن شوم است شوم

شب در آیینه نظر کردن خطاست

خانه گر تاریک و تنهایت بود

دست را کم زن تو در زیر زنخ

چارپا را چون به بینی در قطار

تا فزاید قدر و جاهت را خدا

تا شود عمرت زیاده در جهان

تا نکاهد روزیت در روزگار

هر که رو در فسق و در عصیان کند

کم شود روزی ز گفتار دروغ

هر کرا عادت بود سوگند راست

ور بود سوگند او جمله دروغ

فاقه آرد خواب بسیار ای پسر

هرکه در شب خواب عریان می کند

بول عریان هم فقیری آورد

در جنابت بد بود خوردن طعام

ریزهٔ نان را میفکن زیر پای

شب مزن جاروب هرگز خانه در

گر بخوانی باب و مامت را بنام

گر بهر چوپی کنی دندان خلال

دست خود هرگز بخاک و گل مشوی

ای پسر بر آستان در مشین

در خلا جا گر طهارت می کنی

تکیه کم کن نیز بر پهلوی در

جامه را در تن نشاید دوختن

گر بدامن پاک سازی روی خویش

دیر رو بازار و بیرون آی زود

نیک نبود گر کشی از دم چراغ

کم زن اندر ریش شانه مشترک

از گدایان پارهای نان مخر

دور کن از خانه تار عنکبوت

خرج را بیرون ز اندازه مکن

دست رس گر باشدت تنگی مکن