خواست تادستش ببرد پیش راه

از حقیقت ذرهٔ باهوش بود

تا نهم مالی که دارم در میان

او مرقع برکشید و گشت باز

گفت اکنون کار باید کرد کار

ماحضر قلبیست این ساعت بدست

گفت تا در دین نباشم بی فروغ

در لباس خاص بی عیبان پاک

زان لباس پاک یکسوی آمدم

اهل دل را بدنگوید بر سرم

جانب آن قوم میدارم نگاه

کفرم آید کفر نتوان خواستن

وقت خوش شد عفو کردش آن زمان

نه بدو نه نیک و نه خاص ونه عام

پس بسر عشق بگشاده زفان

تو خری باشی بمعنی بی فسار