بود ذوالنون را مریدی پاکباز

در حضورش چل چله افتاده بود

مدت چل سال جانی غرق راز

نه درین چل سال حرفی گفته بود

روزی آمد پیش ذوالنون دردناک

طاعت چل سالهٔ خود بر دوام

گفت اگرچه هر چه گفتی کردهام

نه دری در سینه میبگشایدم

نه زحق خطی بنامم میرسد

بر نمیگیرد بهیچم چون کنم

تا نگوئی کاین شکایت کردنست

دل گرفتن نیست از طاعت مرا

تو طبیبی غمگنان را چاره کن

شیخ چون بشنود ازآن سرگشته راز

نان بخور سیر و بخسب امشب تمام

بو که از عنفی کند در تو نگاه

هرکسی را از رهی دیگر برند

این سخن درویش چون بشنود رفت

مصطفی رادید هم آن شب بخواب

گفت میگوید خداوندت سلام

کی بهمت رنجها برده بسی

تحفهٔ خود یادگار تو نهم

گرچه تو چل ساله داری رنج راه

در عوض گنج کرم بازت دهم

لیکن از ماسوی ذوالنون برسلام

ای همه تزویر و ناموس آمده

عاشقان را میکنی از ما نفور

همچو غول از رهزنی دم میزنی

گر نیندازم بصد رسوائیت

تا تو دست از رهزنی کوته کنی

زین سخن ذوالنون چنان دلشاد شد

چون زکار خویش مرد آید یکی

چند خواهی بود نه پخته نه خام

هرکه او در کار خود کامل بود