رفت نوشروان درآن ویرانهٔ

ناله میکرد و چونالی گشته بود

از همه رسم جهان و آئین او

در میان خاک راه افتاده بود

ایستادش بر زبر نوشین روان

مرد دیوانه ز شور بیدلی

گفت میگویند این هر جایگاه

تا نمیگویند بر تو این دروغ

عدل باشد اینکه سی سال تمام

قوت خود میسازم از برگ گیاه

گه بسوزم پای تا سر زافتاب

گاه بارانم کند آغشتهٔ

گاه حیران گردم از سودای خویش

من چنین باشم که گفتم خود ببین

تو چنان باشی که شب بر تخت زر

شمع بر بالین و پائین باشدت

جملهٔ آفاق در فرمان ترا

تو چنان خوش من چنین بی حاصلی

آن من بین وان خود عدل این بود

نیستی عادل تو با عدلت چکار

گر توهستی عادل و پیروزگر

گر درین سختی و جوع و بیدلی

ورنه خود را میمده چندان غرور

زان سخنها دیدهٔ نوشین روان

گفت تاتدبیر کار او کنند

همچنان میبود او برجایگاه

گفت مپشولید این آشفته را

هست این ویرانه جای مرگ من

این بگفت و سر بزیری در کشید

عادل آن باشد که در ملک جهان

نبودش در عدل کردن خاص و عام

گر بموری قصد غمخواری کند