بود تابستان و آبی ناپدید

چشم را بود ای عجب گربود آب

تشنگی چون برتو افتاد این زمان

ور نیابی فی المثل ده روز آب

تاترا یک شربت آب ارد براه

کژنشین با من بگو این راست تو

تا رسد جانم بآب خوشگوار

ره نیابد تا بزیر آید برون

تا دهد آن آب را در تو گذر

برتوانی خاست زان آزاد خوش

ملک با آن درد نبود هیچ هیچ

تا خلاصی باشدم از درد خویش

میتوان کردن عوض با یک من آب

وز کفی دو آب چندینی مخند

دل برو چندین چرا لرزد ترا

ذرهٔ زان ملک صد عالم بود

ذرهٔ زان مملکت آری بدست

میزنی در هر سرائی آتشی

مملکت را عادلی باشی تمام