سالک آمد پیش کرسی دل شده

پیش کرسی خیره بر جا ایستاد

گفت ای صحن مرصع زان تو

جملهٔ در فلک در درج تست

از تو میگردد فلک ذات البروج

در جهان گر ثابت و گر نایریست

منطقه بر بسته داری روز و شب

کهکشان پردانهٔ زرین تر است

گر ز یک قطبست عالم را قرار

بر زمین وآسمان وسعت تراست

آیة الکرسی است اندر شان ترا

چون ترا چندین مقام و دولتست

میتوانی گر مرا با این شکست

زین سخن کرسی قوی جنبنده شد

گفت من ره جستهام هر جا ازین

آیة الکرسی چو از برکردهام

میبباید تا هزاران ساله راه

چون رسیدم بعد از آن با جای خویش

میروم از سر ببن از بن بسر

هر زمانم زخم چون گوئی رسد

انک ازین سرش سر یک موی نیست

سالک آمد پیش آن پیر رجال

پیر گفتش ذات کرسی واسعست

پای تا سر در مکنون آمدست

هست هر کوکب درو در طلب

میدود از شوق حضرت هر نفس

هر کرا دایم چنین شوقی بود

پادشاهی ذوق معنی بردنست

گر چو کرسی سرفرازی بایدت

ملک دنیا را که بنیادی نهند