دید فرعونش که میآورد آب

ایستاده بود پیش او براه

هرکه آن تابوتم آرد پیش باز

بی غمش گردانم و شادش کنم

خویش را در پیش آب انداختند

شد بسبقت پیش آن تابوت باز

پیش فرعون جفا کیشش نهاد

چارصد مه روی را آزد کرد

گفته بودی هرکه تابوت از نخست

خلعتش در پوشم آزادش کنم

چارصد را دادن آزادی چراست

نه ببوی یافتن بشتافتند

بر همه باید چو شمعی تافتن

شب شدی بر چشم او روز سپید

خط آزادی بدادم جمله را

زان چه مقصودش چو حق را کینه داشت

جمله خواهانند حق رادر جهان

تا نخواهد او نیاید کار راست

خواست از جان قرب رب العالمین

کانچه بودش آرزو او را نبود

هر دمی صد گونه در بگشایدت