حاتم طائی چو از دنیا گسست

گفت من در جود درخواهم گشاد

در سخاوت ساحری خواهم نمود

مادرش گفتا که این تو کی کنی

زانکه آن وقتی که حاتم بود خرد

کزدگر پستان بسی یا اندکی

گر نبودی طفل دیگر همبرش

باز تو آنگه که بودی شیرخوار

میل شیر من نبودی یک دمت

بود یک پستان بدستی آن زمانت

این یکی را در دهن میداشتی

آنکه در طفلی کند این محکمی

گر برادر همچو حاتم شیر خورد

کارها با قوت از بنیاد به

گر بخوانی شعر من ای پاک دین

شاعرم مشمر که من راضی نیم

عیب این شعرست و این اشعار نیست

تو مخوان شعرش اگر خوانندهٔ

شعرگفتن چون ز راه وزن خاست

گر بود اندک تفاوت نقل را

چون گهرداریست شعر من چو تیغ

زیرکی باید که تحسینم کند

لیک اگر ابله کند تحسین مرا