می نیارستش همی فرمود کار

کرد برخود عیب او کردن دراز

بازوی کرار باید وقت کار

نسیه باشد کار تیغ گوهری

تو ز من زور علی بایست خواست

دیگری درجلوه آرد از حجاب

زانکه خواهد زور حیدر ذوالفقار

شد بلند از شعر چون آب فرید

طوبی فردوس را این میوه نیست

کانچه خواهم جمله در دست منست

همچو فردوسی ز بیتی در تنوز

زانکه طوفان از تنور آید مرا

هیچ حاجت نیست رفتن در تنور

چون سنائی بی طمع خواهم گشاد

نیست کس همتای من این روشنست

از زبور پارسی من گرفت

خرده دان و خوش خط و داود حلق

ورنه میدانی چه کن بنشین خموش

ورنهٔ جولاهگی آموز تو

ورنه زان انگشت بنشین کاسه لیس

فکر کن خوش خوان و مشتاب ای رفیق

نیست هر پرندهٔ سیمرغ قاف

لیک چون عیسی دمی کم میزنند

لیک یوسف دیگرست او دیگری

لیک این ختمست بر صاحب زبور

ختم شد آن بر محمد والسلام

ختم کردم چون محمد ای عزیز

نیک ناید حرف طاماتی بود

شعر شیرین تر ز شکر باشدت

هم تو خود خود را تعرف میکنی