این چه شورست از تو درجان ای فرید

گر کند شخص تو یک یک ذره گور

گر تو با این شور قصد حق کنی

چون بود شورت بجان پاک در

هم درین شور از جهان آزاد و خوش

شور چندینی چرا آوردهٔ

شور عشق تو قوی زور اوفتاد

جانت دریائیست آبش آب زر

دایماً چون بحر میجوشی ز شور

جان شیرینت چو شوری در کند

یعلم اللّه گر سخن گفتار را

در سخن اعجوبهٔ آفاق اوست

هرکه سلطانم نگوید در سخن

شیوهٔ کز شوق او شد عقل مست

خاطرم پایم گرفته هر زمان

تا ز بحری ماهیی آرد بشست

نی که چندان نقد معنی دارد او

چون معانی جمله من گفتم تمام

هرکجا سریست درهر دو جهان

چون بجوئی و بیابی سر بسر

قصهها دیدی بسی این هم ببین

گردهی غصه که هستم قصه گوی

قصه گفتن نیست ریح فی الفصص

قصه کوته میکنم یک اهل راز

هر نفس این قصه نوری بخشدش

هرکتابی را که دانی سر بسر

گر نچربد از همه صد باره این

دیدهٔ انصاف بینت باز کن

تا ببینی کار و بار این کتاب

هرکه گوهر دزد این دریا شود

هر کرا دزدیدن از من دست داد

در حقیقت مغز جان پالودهام

جمع کردم آب آسا پیش تو

گر زگفتن راه مییابد کسی

زانکه هر بیتی که میبنگاشتم

در مصیبت ساختن هنگامه من

گر دلی میبایدت بسیار دان

گر کسی را زین سخن گردی بود

لازم درد دل عطار باش

هرکرا یک ذره میبندد خیال

می نداند او که از عطار بود

نافهٔ اسرار نبود مشکبار