خطبهٔ در نعت و توحید خدای

سجع بود آن خطبه رنجی برده بود

چون بخواند آن خطبه را در پیش او

شیخ گفتا بر دلم صد غم نهاد

هر که دل زندهست در سودای دین

یک نشان مرد بیکار این بود

مرد را آن خطبه بر دل سرد شد

حال من با این کتاب اینست و بس

چند گوی آخر ای دل تن بزن

چند شعر چون شکر گوئی تو خوش

پنبه را یکبارگی برکش ز گوش