گفت اندر پیش افلاطون کسی

در هنر بستود بسیاری ترا

زان سخن بگریست افلاطون بدرد

گفت میگریم که در دل مشکلیست

هرچه باشد مرد نادان را پسند

می ندانم تا پسند او چه بود

یک ستایش کان ز جاهل آیدم

گر مرا اهل دلی تحسین کند

گر ستایش گوی من صد کس بود

نی کیم من اهل دین را چند ازین

ای دریغا هرچه گفتم هیچ بود

گر دمی بودی سخن پذرفتنم

گر بحضرت ره گشادن دارمی