خسروی او علی الاطلاق بود

از غمش خورشید ره گم کرده داشت

دلفروز و دلفریب و دلنواز

مهر و مه را ذره گی آموخته

تا قیامت ناف آهو نافه دار

حلقه در گوش هلال از دست او

صد دراز هر حلقهٔ در هر دلی

هر زفانی را زهی بنشست راست

هرکه خوردی در زمان خفتی بخون

بود ازو صد گونه خونریزی که بود

بر همه جانها کمین را برگشاد

های و هو در آهوان افتاد ازو

سر بمهر از لعل گوهر رنگ او

گر همه بودی خودان موی میانش

زانکه تلخ است و بنتوان گفت راست

کز نمکدانش شکر میریختست

چشم رضوان عاشق دیدار او

صدجهان پر معرفت میبایدت

نیست شیرین هرچه گویم جزلبش

زانکه ممکن نیست جز فریاد ازو

پردرخت و پر گل عنبر سرشت

از برای باغ صد مزدور کار

وز خوشی آن چمن دلخوش همه

همچنان کاید بشب چارم چراغ

همچو شهبازی سری پر سرکشی

گیسوش عنبر بخرمن میکشید

جملهٔ گلها بخاک آمد ز شرم

بود برنائی چو آتش بیقرار

عشق او در جان چرا نتوان نهاد

جانش غارت کرد و بر ایمانش زد

دست و پایش سست بر جای اوفتاد

آه آتش پاش او چون برق شد

کارش افتاد و چه کارش اوفتاد

دوزخی دیگر بصحرا آمدی

ابر بودی ابر اگر خون ریختی

گاه بر دل سنگ میزد بیشمار

گاه میخائید دست از دست عشق

همچنان تا نیم شب خاموش گشت

خادمی را گفت هین او را بخوان

تا مگر خود را برو بندیم ما

سوی گورش هم بپای خویش برد

مجلسی میدید الحق چون نگار

جمله همدم همنشین و هم نفس

همچنان کز چرخ گردد آفتاب

عود هر دم دامنی خوش میفشاند

پس ز لبشان پای کوبان آمده

ظاهر از داود آوازی که بود

معتدل با یکدگر چون شیر و می

وز جمال لعبتان ماه وش

های و هوئی در جهان افتاده بود

جلوه میکرد آنچنان رخسارهٔ

ذرهٔ دردش بدرمان میخرید

در چنان مجلس چنان مونس بدید

سخت میلرزید چون برگ درخت

زار میسوخت و بزاری میگریست

یک قدح پر باده دادندش بدست

مست بود از عشق کلی مست شد

بادلی پر آتش و چشمی پر آب

خود کجا دیدیش چون بگریستی

جانش را میزد چو در پیشش نشست

در دگر دستش می سنگین نهاد

غم مخور امشبت خوشتر به ز دوش

زلف او در دست و او را پیش دید

تا کدامین چیز بیند زان نگار

روی بیند یا شکنج موی او

غمزه بیند یا دو زلف تابدار

طاقت غوغای زیبائی نداشت

جان بداد و جامش از دست اوفتاد

شد بخاک و عشق او چون باد شد

بیخبر مردی که داری دل بران

میفروشی هر زمانی یار را

پیش آب خضر جان خواهد فروخت