بایزید از خانه میآمد پگاه

شیخ حالی جامه را در هم گرفت

سگ زفان حال بگشاد آن زمان

ورترم هفت آب و یک خاک ای سلیم

گر تو را سهل است با من زان چه باک

گر بخود دامن زنی یک ذره باز

زان جنابت هم نگردی هیچ پاک

اینکه تو دامن ز من داری نگاه

شیخ گفتش ظاهری داری پلید

عزم کن تا هر دو یک منزل کنیم

گر دوجا آب نجس بر هم شود

همرهی کن ای بظاهر باطنم

سگ بدو گفت ای امام راهبر

زانکه من رد جهانم این زمان

هرکرا بینم مرا کوبی رسد

هرکرا بینی تو گردد خاک تو

از پی فردای خود تا زادهام

تو مگر شکاک راه افتادهٔ

تا بود گندم مگر فردات را

شیخ کاین بشنود مشتی آه کرد

گفت چون من مینشایم زابلهی

همرهی لایزال و لم یزل

تا که میماند من ومائی ترا

چون ز ما و من برون آئی تمام