اشک میافشاند بر روی ایاس

موزهٔ او عاقبت بیرون کشید

شست اندر طشت زر پای غلام

صد ره اشکش از گلابش بیش بود

تر شدی از چشم خون پالای او

پس ز دست عشق در پایش فتاد

پای او از دیدهٔ تر برنداشت

بوسه میزد هر نفس بر پای او

همچو شه جانی پر آتش میگریست

هرچه باید جمله آن شب جمع بود

روی میمالید در پای غلام

شیر را دندان کنان موری کند

من نخوانم جز گدائی عاجزت

ذوق سیمرغی کجا داند مگس

گشته بد بیهش شاه نیک نام

دید پای خویشتن بر روی او

زانکه او در خویش موئی سر نداشت

گشت از بیهوشی خود هوشمند

گفت چه بی حرمتیست این ای غلام

هست شاه هفت کشور راکمال

سرکشی افکندگی میبایدت

آمدی اندر لباس بندگی

لاجرم بر بندگی آشتفه بود

شاه بودی بندگی را خاستی

تا شبی در بندگی کردی قیام

من بسم بنده که سلطان بنده نیست

خیز با سر شو که نیست این جای تو

پای بوسیدن رها کن با غلام

بر دل خود میدهی تو بوس و بس

من کیم تا در میان گردم خجل

بوسه بر هر جا که دادی زان تست