بود آنگاهی زمستانی عظیم

گرم می شد دل ز آتش گرم تر

گفت ای از یار خود افتاده باز

من نیم بیگانه با من راز گوی

هست از جان کندن من بی خبر

تا که اخگر جمله خاکستر گرفت