نوح منصور آن شهشنشاه جهان

یوسفی کز نوح یعقوبیش بود

رخش حسن او چو گرد انگیختی

چون بشیرینی جمال افروختی

زلف او در سر فکندن کاملی

چنبر زلفش رسن اندر رسن

صد هزاران تاب بر وی بیش بود

پرده از رویش چو فتح الباب کرد

تختهٔ پیشانیش از سیم بود

زلف او چون کافری پیوسته داشت

قوس او با زاغ همچون پر زاغ

تیر چشمش تنگ چشمی کرده داشت

خال او در روی او در حال بود

از دهانش خود سخن گفتن خطاست

بسدش مخدوم دایم آمده

رسته دندان او در بسته بود

گر بخندیدی دمی آن سیمبر

از زنخدانش سخن حیرانی است

برده گوی حسن رویش تا بماه

در میان گوی او چاه آمده

از خط او هیچ نقصانی نبود

لیک گرد لوح سیمین آن ملیح

گرچه عقلم شرح او نیکو دهد

آنچنان روئی که آن او سزد

گشت مردی از سپاه شهریار

بی رخش از بس که خون بگریستی

بی لبش از بس که ماتم داشتی

بی خطش از بس که در خون آمدی

در غمش از بس که سرگردان شدی

هر زمان یک درد او صد بیش گشت

شاه را آمد ز عشق او خبر

گفت فرمایند تا فردا پگاه

پس پسر را گفت شاه نامور

شانه کن مرغول زلفت از گلاب

اندک آرایش مکن بسیار کن

مرکبی رهوار و زیبا برنشین

روز دیگر سوی صحرا رفت شاه

شاه با شهزادهٔ و صاحب خبر

شاه با صاحب خبر گفت آن زمان

دست بر زانوی من زن آن نفس

چون زمانی بود هم پهلوی او

کرد شاه آنجایگه حالی نگاه

گرد مه خطی سیاه آورده بود

هم قبائی سخت نیکو در برش

هم سلاحش چست هم او چست بود

چون فرود آمدمیان عرض گاه

شه پسر را گفت از اسب آی زیر

در میان این سپاه ای نیک بخت

روی بر رویش همی نه هر نفس

آن پسر حالی بجای آورد راز

ای عجب هر بند کو بر میگشاد

شد بر برنا بغارت کردنش

بعد از آنش آورد در زیر قبا

تا بدیری همچنان میداشتش

گه نهادی روی خود بر روی او

وی عجب از پیش و پس چندان سپاه

تا که آواز آمدش از شهریار

چون پسر کرد از بر خویشش رها

چون جدا میگشت جانان از برش

زان قبا تنگ آمدش با جان خویش

جان با جانان بهم در یک قبا

لاجرم جانان چو عزم راه کرد

بر سر ره مشهدی بود آن شاه

شه جوان را گفت تا شستند پاک

سایلی پرسید ازان زیر و زبر

خواستم تا باخبر گردم ز راز

خود حقیقت بود و مرد کار بود

گفت چون برنای عاشق شد هلاک

شاه گفتش هرکه بر درگاه ما

هم ز ما باشد یکی از ما بود

هرکه او در عشق آتش بار نیست

آتش از گرمی عاشق مرده شد