میرزادی بود بس خورشید چهر

مشک موئی تنگ چشمی دلبری

چون بترکی گفتنش رای آمدی

هر زمان عمدا ز پس کردی نگاه

هرکه زلف او به پیش افکنده دید

بامدادان کو برون میآمدی

با کمان و تیر آن عالم فروز

چون کژ استادی و تیر انداختی

چون نهادی تیر سرکش در کمان

هرکژی کز ناوک مژگانش خاست

جمله میمردند چون راهی نبود

عاشقیش افتاد آتش پارهٔ

جان او میسوخت دل خود رفته بود

گفت تا جانست با دمساز خویش

چون بیک جو مینسنجد عالمش

می نبودش صبر بی آن در پاک

موضعی کان میرزاد آنجایگاه

بود از بهر هدف یک کوره خاک

خویش رادر خاک پنهان کرد چست

چون دگر روز آمد آن مه پاره باز

آنچنان تیریش زد بر سینه سخت

عاشقش از خاک بیرون کرد سر

میرزاده کان بدید او دور جای

سوی عاشق رفت و گفت ای شوخ مرد

مرد عاشق چون شنید آواز او

همچو باران گریهٔ بر وی فتاد

گفت ازاین این کار کردم بر یقین

تیر چون از دست تو آمد برون

هرچه ازدست تو آید خوش بود

بود با زلف توم رازی نهان

دور دیدم زلف چون زنجیر تو

من چه سگ باشم ترا ناسازگار

کاشکی من صاحب صد جانمی

نیم جانی بود از عالم مرا

کی کنم از نیم جانی یاد من

گر بجان آمد مرا درعشق کار

چون بگفت این راز خود خوش جان بداد

ای که برجان لرزی و بر تن مدام

گه تو بر جان لرزی و گه بر تنی

تا بکی همچون زنان پردگی

زندگانی این چنین کن گر کنی