سالک آمد پیش موسی ناصبور

گفت ای نور دو عالم ذات تو

ای بشب گنج الهی یافته

در شبانی گر رمه کردی بدست

تو چه دانستی که با چندین رمه

از گلیمی آمدی بیرون کلیم

در همه آفاق روزانو شبان

روزیت چون در شبانی شد قوی

چون شنود انی انا اللّه گوش تو

آتش حضرت ز راهت در ربود

بود تا آتش ز تو صد ساله راه

کرد آن آتش جهان بر تو فراخ

چون شدی بیخود ز کاس اصطناع

از حجب چون آن کلام آمد بدر

صد جهان پرعقل بایستی و هوش

این چنین دولت که جاویدان تراست

گر کنی یک ذره دولت قسم من

موسی عمرانش گفت ای سوخته

جان نسوزی تن نفرسائی تمام

اول از هستی خود بیزار شو

گر شوی در نیستی صاحب نظر

فقر کلی نقد خاص مصطفاست

چون بدیدم فقر و صاحب همتیش

چون تو هستی امت او شاد باش

راه او گیر و هوای او طلب

مرده دل مردی تو و راهیست دور

سالک آمد پیش پیر پاک ذات

پیر گفتش جان موسی کلیم

در جهان عشق او دارد سبق

عشق دولت خانهٔ هر دو جهانست

روی میباید بخون خویش شست

عاشقی در عشق اگر نیکو بود

هر کرا با عشق دمسازی فتاد