عیسی مریم بمردی برگذشت

معبدی زیبا و محرابی درو

گفت هان ای زاهد یزدان پرست

گفت عمری برگذشت ای نامدار

حاجتی دارم درین عمر دراز

گفت چه حاجت همی خواهی ز دوست

عیسی آن حاجت برای او بخواست

بعد ازان عیسی رسید آنجایگاه

خشک بوده چشمهٔ آبش همه

گفت الهی روشنم گردان و راست

گفت اینک بر سر کوهست او

رفت عیسی بر سر کوه ای عجب

در تحیر مانده و افسرده باز

بر تنش هر موی بر دردی دگر

سرنگون درخون و خاک افتاده بود

کرد عیسی هم سلامش هم خطاب

حق تعالی گفت با عیسی براز

ذرهٔ از دوستی میخواست او

از وجود خویش ناپروا بماند

گر زیادت کردمی یک ذره من

با محبّت درنگنجد ذرهٔ

در محبت تا که غیری ماندست

چون نماند در دل از اغیار نام