چون خلالی باز شد پیش خلیل

خاک پایت قبلهٔ خلق جهان

راست تر زان کژ که دید از هیچ لون

هم سر اصحاب خلت آمدی

مهر و مه رادر افول انداختی

جان نهادی پیش جانان در میان

لاجرم جبریل را گفتی که برد

بی جهان راز نهان برداشتی

حجت ازوجهت وجهی ساختی

قرب دادت حق ز قربان پسر

زان درآتش چست و چالاک آمدی

از خود و از این و آن فارغ شدی

هم ز جانی هم ز تن آگاه تو

از رهت گردی بجان من رسان

تو نداری هیچ از مهمان دریغ

تا ننالی مدتی زیر و زبر

می بباید عالمی طاعت ترا

طاعت حق کار صاحب دولت است

ورنه طاعت نیز یک ساعت کنی

کارکن و اندک مکن بسیار کن

زود بگشاید در تو این طلب

حلقهٔ فرزند من زن مصطفی

گر قبولت کرد هرگز غم مدار

کمترین ملکی دو عالم گرددت

بر در موسی عمران کن گذر

پیش او برگفت حالی درد دین

بحر خلّت عالم تسلیم پاک

هردمش صد گونه دولت دست داد

آخرش تشریف خلّت آمدست

وز محبت خلّتت آنگه دهند

کوه از نیروی او دریا شود