خواند یک روزیش پیش خود پگاه

با من از یک جیب آنگه سربرآر

هرچه آن من بود آنت بود

گر خیالست ازدوئی باطل شود

هرچه هست آن من آن تو بود

کرد بیرون سر ز جیب پادشاه

ذرهٔ نشناخت حد خویشتن

خویشتن را سر ندید آنجایگاه

تاکه دم زد سر ز تن انداختش

سر دهد بر بادو دین بر سر نهد

در شقاوت خویش را دامی نهاد

بندگی از وی کجا آید درست

سوی ظلمت آشیان آمد ز نور

لاجرم کرد اختیار خویشتن

بد شود گر عزم دیناری کنی