گفت آن دیوانه با عیشی چو زهر

دید خلقی بی عدد آراسته

او میان جمله میشد بی خبر

آرزو کردش که چون آن خلق راه

رفت القصه سوی ویرانهٔ

در دعا آمد که ای دانای راز

چون بروز عید آن میخواستی

من چو خلقان نیز جان دارم ببین

نقد کن عیدی برای چون منی

گر دهیم این هرچه گفتم ماحضر

گر چه بسیاری بگفت آن بیقرار

گفت دستاریم کن این لحظه راست

مدبری بر بام آن ویرانه بود

ژنده دستاریش بود اندر جهان

چون بدید آن ژنده مجنون از شگفت

زود در پیچید نومید و اسیر

این چو من دیوانه چون بر سر نهد

عاقلی گر گوید این شیوه سخن

این سخن گر عاقلی گوید خطاست

این سخن دیوانگان را خوش بود