گفت آن دیوانه بس بی برگ بود

در شکم نان برجگر آبی نداشت

از قضا یک روز بس خوار و خجل

دید از گاوان همه صحرا سیاه

باز پرسید او که این گاوان کراست

رفت از آنجا چشمها خیره شده

بود زیر اسب صحرائی نهان

گفت این اسبان کراست اینجایگاه

رفت لختی نیز آن ناهوشمند

گفت آن کیست چندینی رمه

رفت لختی نیز چون دروازه دید

هر یکی روئی چو ماه آراسته

دل ز در گوش ایشان در خروش

در جهان حسن آن هر لشگری

گفت مجنون کاین غلامان آن کیست

گفت شهر آرای عیدند این همه

چون درون شهر رفت آن ناتوان

کرده دکانی ز هر سوئی دراز

هر زمان خلقی فراوان میرسید

کرد آن دیوانه از مردی سؤال

گفت این قصر عمیدست ای پسر

مرد مجنون دید خود رانیم جان

آتشی در جان آن مجنون فتاد

ژندهٔ داشت او ز سر بر کند زود

گفت گیر این ژنده دستار اینت غم

چون همه چیزی عمدیت را سزاست