شور ازو در جملهٔدنیا فتاد

پیش او در باختی حالی بصر

هرکه دیدی زود نابینا شدی

همچنان میتافتی آن آفتاب

میربودی دیدهها را برقرار

چون کنم با این رخ دیده ربای

مینیارد دید روی من کسی

کانکه در شوری کند ناگاه حال

بی سر و بن گم شود در زور عشق

برنیاید زان نقاب آن آفتاب

این حکایت بس بود برهان ترا

در ره او شور و سودا خردنیست

هست با او گه عتاب و گاه ناز

بر جهانی زاهدی دارد سبق