کرد از ابلیس سرگردان سؤال

از چه آدم را نکردی آن سجود

بود در مهد بزر سنگین دلی

برفتاد از باد ناگه پیش مهد

آتشی در پر و بال او فتاد

صبح صادق را از آن لب خنده بود

آتشی بس سخت افکند آن جمال

در دل صوفی بسلطانی نشست

دست کاریهای بی اندازه کرد

دل شد و برخاست آمد جان او

پیش مهدش خواند تا همراه شد

این چه افتادت که سرگردان شدی

دل تو بردی اینت مشکل مشکلی

جان ره عشقت نشان میخواهدم

هین اگر فریاد می خواهی رسید

نی بجان تو که گر درمان برم

وصل من در پرده چندینی مجوی

در فشانی در سخن گوئیم هست

تیر مژگانش کند پشتت کمان

از جمال خواهرم جویند آن

ورنه مردی هرزه گوئی نان طلب

کز پسم میآید اینک خواهرم

ننگری در روی چون من صد هزار

تا فرو افکند دختر پیش مهد

کی شدی هرگزبغیری غره او

مرد دم بود او و مرغ دام بود

پس بروی دیگری کردن نگاه

سر فرو افکندن از گردن نکوست

امتحانش کردم و سست آمد او

زود صوفی را ببر گردن بزن

ننگرد هرگز بسوی هیچ باز

می ندانم تا کرا اینجا شکیست

لعنت او را گوئیا جاوید نیست

در امیدی میگذارد روزگار