گفت ای مردود رحمن و رحیم

وی در آخر پیشوای راندگان

وی بیک ترک ادب ملعون شده

جمع کردی سر حال و قال تو

مسخ گشتی تا نه پرماندی نه بال

چون جرس اکنون همه بیهودهٔ

خشک لب بنشین مدام ودیده تر

کار تو با قعر دوزخ اوفتاد

دی ملک امروز ملعون آمدی

در همه عالم کرا این اوفتاد

دیوی تو آشکار آمد نه دیر

در پری جفتی چو کژدم آمدی

هم کلاه دیو برفرقت نهند

هم توئی با خون دل در رگ روان

هم ز مشرق تا بمغرب ره تراست

آگهم گردان ز کار خویش تو

شرح ده تا من برون آیم ز رنج

آتشش از سینه بیرون اوفتاد

خوردهام این جام مالامال من

درد لعنت آمد از زیرش برون

هیچ جائی تا نکردم سجده جای

خویشتن را شکر نعمت کردمی

روز تا شب لعنت خود میکنم

پس شبیخونی ز لعنت در رسید

در عزازیلی پر وبالم که بود

تا مرا هم مسخ و هم بی خویش کرد

گر فرشته بودهام شیطان شدم

این زمانش دیو در گرمابه کرد

در همه آفاق عبرت گشتهام

ور بکاری نیز میآئی خطاست

راه لعنت بی خبر برداشتی

تو نداری تاب لعنت دور باش

قصهٔ برگفت صد عبرت در آن

عالم رشک و منی سر تا قدم

چون شدی در غایت دوری صبور

باز میرانم از آن درهر که هست

در همه عالم مرا این کار بس

زانکه آن رویم بخویش آید دریغ

روی او بیند به جز من یک نفس

نیستم شایستهٔ درگاه او

چون بسوزم دور اولیتر ازو

چون ندارم تاب قرب آن وصال

سر نه پیچم ذرهٔ از راه او

ننگرستم هیچ سو جز سوی یار

ننگرم هرگز سر موئی بکس