ترهٔ یک روز می زد بر نمک

مینشد از جای خود یک ذره او

گشتهٔ آخر بدین تره پسند

قانعند الحق بکم زین هم بسی

کو بکم زین هست قانع این زمان

شد بکم زین غره چون دنیا گزید

صد هزاران ذره در هر ترهایست

گشت قانع او بکم زین صد هزار

پس ز دنیا بیشتر در تره بود

گر خورم بیش از همه دنیا رواست

ملک عالم بر دل او سرد شد

فارغ آمد از وزیر و از امیر