داشتش فغفور چین در چین نگاه

کان صفت ناید بصد افسانه راست

پر در و پر لعل و پر گوهر نهاد

تا کنند آنگه سپه دستی فراز

کاسه جز پر لعل و پر یاقوت نیست

کی خورد مردم چنین خوردی بگو

تو نسازی قوت خود جوهر بروم

گردهٔ دو نان مرا قوتست و بس

میشود روزی بدو گرده تمام

می نبایستت دو گرده بیشتر

کز چنان جائیت بر بایست خاست

عزم یک یک شهر و یک یک جای کرد

کرد چندینی رعیت را تباه

هم بروم آزاد میبایست خورد

کرد از آنجا هم در آن ساعت رحیل

تا قیامت قوت روحم بس بود

عزلتی جویم ازین آوارگی

از قناعت نیست ملکی بیشتر