بود صاحب عزلتی در گوشهٔ

بر توکل روز و شب بنشسته بود

چون نمیپیچید هیچ از راه حق

گرسنه از ره رسیدندش دو کس

چو نشستند آن دو کس تادیرگاه

چون بسی گشت آن دو تن را انتظار

عاقبت بر جست از جای آن زمان

گفت آخر من چه دارم بیش و کم

چون فرستادی دو روزی خواره را

گر فرستادی مرا روزی کنون

ورنه زین چوبی نهم برگردنم

چون بگفت این مرد دل برخاسته

در زمان آمد غلامی همچو ماه

چون شنودند آن دو تن گفتار او

هر دو گفتندش که گستاخی عظیم

گفت دندانی بدو باید نمود

عاشقانش پاک از نقص آمدند

پاک همچون شاخ در گل میشدند