در رهی میرفت سر پا برهنه

هرکسی میگفت نان بدهد خدای

دید اندر مسجدی مغفروئی

قصد بردن کرد و راه درگرفت

زجر کردش پس جفا گفتش بسی

کاین چرا کردی بگو ای تیره حال

جمله میگفتند حق بدهد همی

برگرفتم عاقبت مغفوریش

چند خواهم بود در بیچارگی

برد نان و جامه را تیمار او

جامه در پوشید میآمد پگاه

کسب کردی یا عطا آوردهٔ

گفت هم اقبال و هم دولت تراست

این چنین جامه نبخشد دادگر

کو نداد این جامه بی صد محنتم

نه شکم نان یافت نه تن جامه نو

تا گرو بر مینگیرد زو کسی

جامه و نان بی گرو ندهد ترا

آتشت در جان و در خرمن زند